Nieuws Periode 2000-2015

Nieuws Periode 2000-2015

Nieuw zeepaleis van HAL in de vaart 02-12-2000

( U kunt hier het volledig artikel bekijken, met dank aan De Telegraaf )

door JOS VAN NOORD

FORT LAUDERDALE (Florida) - Als je met Frans en Hedwig Dingemans op de golven van 'n wat onstuimige Caribische Zee door de elf etages van salons, lounges, restaurants en gangen van het 'MS Amsterdam III' zwabbert, de jongste aanwinst en het fonkelnieuwe vlaggenschip van de Holland-Amerika Lijn, krijg je de indruk dat je op hun privé-jacht bent. Zo praten ze er over.
"Het voelt ook een beetje als míjn schip", zegt Frans (57) uit Utrecht, die de volledige inrichting verzorgde van de nieuwste zeereus van de HAL, een cruiseschip van 61.000 ton weelde, dat kaal al zo'n slordige 700 miljoen gulden kostte.
"De Amsterdam is mijn achtste schip", glundert ingenieur Frans, inrichter en architect. "Frans is eigenlijk een genie", fluistert Hedwig mij in. "Alles wat je ziet, heeft hij bedacht. Elk vloerkleed, elke lampenkap, elke lambrisering, elke stoel, elke decoratie, elk stukje kunst heeft hij laten maken of aangekocht en gerestaureerd."
Wat je ziet: niet alleen een varend vijfsterrenhotel, maar ook een drijvend museum. Een echte Love Boat ook, met ons nog altijd mooie fotomodel Appelonia van Ravestein als gastvrouw en eega van de kapitein.

Antiek

Voor miljoenen heeft Frans er kunst en antiek ingestopt. Enorme Amsterdamse tegeltableaus uit de Gouden Eeuw, versgebakken in Italië, monumentale schilderijen uit de glorietijd van de VOC door Peter Sterkenburg, barokke engelenbeelden uit 1710, stillevens in de oude stijl door Cornelis Le Mair uit Eindhoven. Maar ook smaakvolle wandkleden van Barbara Broekman uit Amsterdam. Hollandse meesterwerken, oud, nieuw en namaak, want dat willen de Amerikanen: veel cultuur en dat bij de Holland-Amerika Lijn vooral met the Dutch touch.
Frans en Hedwig Dingemans: "Vakantie en uitgaan betekenen zien èn gezien worden."

"Kunst voegt zoveel toe aan het interieur", zegt Frans. "Maar bij alles wat we aan de inrichting wilden toevoegen, moesten we voor alles steeds rekening houden met de veiligheid, met name de brandveiligheid. De eisen worden steeds strenger. Alle brandbare materialen zijn strikt verboden. Zo zie je hier brandvrije ramen in een antieke, zeventiende eeuwse lijst."

Boek 'Met de zee verbonden' 2001

Henri van der Zee, auteur van Sterkenburgs biografie ‘Met de Zee Verbonden’ krijgt een exemplaar aangeboden door mede-auteur, Ton van der Werf in 2001 in café ‘De Steenen Man’, stamcafé van de kunstenaar in Zurich, Friesland.

U kunt de tweede druk van ‘Met de zee verbonden’ via ‘Contact’ bij ons bestellen. Het boek is niet meer verkrijgbaar in de boekhandel maar wij hebben nog voorraad.

De uitgave heeft een harde (gelamineerde) kaft en bevat, naast een biografie van de kunstenaar meer dan 100 afbeeldingen in kleur van zijn schilderijen. De kosten bedragen € 29,50 exclusief aangetekende verzending. Klik op de foto voor een vergroting

Nieuwsgierig? Bekijk hier 2 pagina's uit het boek.

Familie en vrienden geven boek over Peter Sterkenburg gestalte 19-09-2001

`Met de zee verbonden` postuum eerbetoon

door Mirjam de Klerk

HARLINGEN – Er zal niet bij iedereen meteen een belletje rinkelen bij het horen van de naam Peter Sterkenburg. In maritieme kringen ligt dat anders en liefhebbers van zeegezichten in de stijl van de oude meesters kennen zijn werk meestal ook wel. Zijn schilderijen zijn internationaal bekend om de sfeer, de juistheid van de afbeeldingen, de zee die je bijna kunt ruiken, de golven die je bijna ziet bewegen en de schepen die je ziet varen. Wie in Harlingen de restaurants van Zeezicht of Anna Casparii binnenstapt kan een aantal werken van Peter bewonderen. Op het cruiseschip Amsterdam van de Holland America lijn hangt zijn laatste doek: 110-700cm, VOC schepen voorstellend. Helaas heeft hij het niet zelf af kunnen maken: hij stierf op 1e paasdag 2000, op de leeftijd van 45 jaar, volkomen onverwacht. Hij overleed in het huis in Zurich waar hij vele jaren woonde.

Al snel na zijn overlijden kreeg het idee gestalte een boek samen te stellen over het leven en werken van deze begenadigde kunstschilder die duizenden schilderijen heeft gemaakt. Bijna allemaal in opdracht, want ze waren zeer geliefd. Toen hij stierf had hij voor twee jaar werk. Dat had nog meer kunnen zijn, maar dat was voor hem het maximum, anders was het niet meer te overzien. De laatste tien jaar was dat eigenlijk het geval, verteld zijn zus Femke die in Harlingen woont. In haar huis hangen heel wat schilderijen en een paar litho`s die Peter heeft gemaakt Op de vloer staat een schilderij dat heel surrealistisch is, maar al met grote precisie geschilderd. Het is in de sfeer van Dali en Willink, waar hij een groot bewonderaar van was.

,,Hij heeft dat gemaakt aan het eind van zijn middelbare schooltijd. We woonden toen in Franeker en hij zat in Harlingen (waar hij geboren is,red.) op de RSG het is volgens mij zijn eerste olieverfschilderij geweest. Ik weet dat als er tekenles was, de hele klas uitliep om naar zijn tekeningen te kijken, zo mooi en bijzonder waren die”. Ze neemt mij mee naar boven en haalt een map tevoorschijn met daarin ingelijste tekeningen van Peter, meest uit zijn lagere school periode. Daar spreekt al heel duidelijk zijn grote talent uit. ,,Toen we besloten hadden een boek te maken hadden we er eigenlijk geen idee van hoeveel schilderijen Peter had gemaakt. In het boek staan circa 120 afbeeldingen en dat is maar weinig als je weet dat het er een paar duizend zijn geweest. Omdat bijna alles verkocht is, was het soms moeilijk de eigenaren te achterhalen, want er moesten foto’s van de schilderijen worden gemaakt. Dat heeft Gert Fopma gedaan. De tekst met betrekking tot het leven van Peter is geschreven door Henri van der Zee en de teksten bij de afbeeldingen door Ton van der Werf”. Er is overigens ook een Engelse uitgave. De vertaling kwam voor rekening van Wim Proost en Shelagh Schikker. Toen het idee voor het boek was geboren en er voorbereidingen konden worden getroffen, werd besloten een stichting in het leven te roepen. Het werd de Stichting Maritieme Schilderijen Peter J Sterkenburg. Om de plannen te realiseren was geld nodig en een stichting is een rechtspersoon. Dankzij de donaties van een groot aantal supporters was het mogelijk een begin te maken en tenslotte is het boek er. Op 13 oktober wordt het in het Harlinger museum het Hannemahuis gepresenteerd. Dat gebeurt in gezelschap van minister binnenlandse zaken Annemarie Jorritsma en waarschijnlijk de bevelhebber van de koninklijke Marine Cees van Duivendijk. Hij heeft dat in ieder geval toegezegd en vermoedelijk is ook de bevelhebber van de Koninklijke Luchtmacht aanwezig. Daarna is het boek bij de boekhandel Weever in Franeker verkrijgbaar en bij het Hannemahuis. Wie het verhaal over Peter Sterkenburg leest, krijgt door de wijze waarop het is geschreven, het idee de schilder persoonlijk te hebben gekend. Het beeld wat de schrijver oproept kwam tot stand door gesprekken met de naaste familie, vrienden en bekenden. Het is het beeld van de man die bezeten was van het schilderen, introvert, bescheiden, de publiciteit niet opzocht en vond dat wat hij schilderde altijd nog beter kon. Een man die alles behalve ijdel was, soms tot ergernis van zijn naaste omgeving, die in zijn jonge jaren leraren en zijn moeder soms tot wanhoop bracht doordat hij zich vaak anders gedroeg dan `hoorde` en zich vaak terug trok om bezig te zijn met zijn munten- en postzegelverzameling en met tekenen. Zo kwam hij als scholier met een grote Amerikaans auto naar school, wat later van de rector niet meer mocht en deed hij absoluut niet zijn best. Toch zou hij op z,n sloffen de Havo halen. Wat hij wel met veel overgave deed was karikaturen van zijn leraren tekenen en zijn tekenleraar, die zijn talent onderkende, had daar geen moeite mee. Als soldaat was Peter evenmin een succes. Redenen voor zijn meerderen, die al snel zagen hoe mooi hij kon tekenen, hem te vragen het garnizoenskrantje te illustreren, een muurschildering in de officiersmess te maken en een garnizoenschild te schilderen. Toen wist hij het zeker, hij zou met schilderen zijn brood verdienen. Om die reden ging hij naar de Academie Ubbo Emmius in Leeuwarden, maar daar had hij het na een paar weken wel gezien. Modern en abstract was in die tijd het credo en wie de voorkeur gaf aan realistisch tekenen, hoorde er niet bij. Dus besloot Peter zich zelf maar verder te ontwikkelen en met succes. Om brood op de plank te krijgen schilderende hij als jonge kerel tientallen schilderijtjes met kippen erop. Die gingen als warme broodjes voor een paar tientjes de deur uit. In de jaren tachtig begonnen de opdrachten binnen te lopen en hij verhuisde toen naar Zurich. Dankzij een buurman die in kunst handelde kwam zijn werk in de V.S, waar het zeer in trek was. Na verloop van tijd stond hij echter niet meer achter dit `broodschilderen` en zocht zijn eigen weg. Hij kwam in contact met een man die kunsthandelaar was en een expositie voor hem regelde in Breukelen: van de veertig schilderijen werden er 35 verkocht. Later ontmoette hij Ton van der Werf, in 1990 directeur KLM in Hongkong. Via hem kon hij daar exposeren en daarna volgden meer steden in het Verre Oosten. Het ging goed met Peter en zelfs Donald Trump bezit een schilderij van hem. Vandaag de dag hangen ze in gebouwen, schepen en huiskamers in diverse werelddelen en Peter had nog vele jaren met veel plezier kunnen schilderen als er niet zo onverwacht een einde aan zijn leven was gekomen.

De Telegraaf 18-10-2001 ‘Met de zee verbonden’

Harlingen heeft een van zijn grote nazaten eindelijk alle eer aangedaan. Minister van Economische Zaken Annemarie Jorritsma, opende in het plaatselijke museum, het Hannemahuis, een tentoonstelling van de werken van Peter Sterkenburg. Deze schilder, die begin 2000 op 45-jarige leeftijd overleed, werd door enige sprekers zonder meer de grootste maritieme schilder van de vorige eeuw genoemd.

Peter heeft in eigen land tijdens zijn leven die erkenning nooit gekregen. “Hij was gevierd in het Verre Oosten, bijvoorbeeld in Hongkong en Maleisië, en zelfs in Australië”, vertelt de man die hem in feite heeft ‘ontdekt’, Ton van der Werf. Deze voormalige manager van de KLM in landen als Maleisië en Ghana heeft zich de laatste jaren bijzonder voor de schilder ingezet. “Hij was mijn vriend en een bijzonder mens”.

Biografie
Het resultaat daarvan is niet alleen de expositie van maar liefst 47 doeken, maar ook een biografie, geschreven door collega Henri van der Zee en geïllustreerd met bijna 150 reproducties. De tentoonstelling en het boek gaan samen onder de titel ‘Met de zee verborgen’. Het is een fraai geproduceerd werk en het is dan ook geen wonder dat er van de 5000 exemplaren al 4100 waren verkocht. En ook na de opening vlogen de boeken de deur uit.
Gezien zijn reputatie in het buitenland noemde minister Jorritsma , zelf een echte Friezin, in een geestige speech Peter Sterkenburg een van haar beste exportproducten. Zij had de schilder ontmoet in 1996 in Jakarta en daar ook een van zijn exposities geopend.
Conservator Hugo ter Avest zei bijzonder blij te zijn met het eerherstel van zijn stadgenoot en vertelde dat dit de grootste tentoonstelling is die hij ooit gehouden heeft. Maar het laatste doek van Sterkenburg ontbreekt. Het is een zeegezicht op Amsterdam zoals het er in de 18e eeuw heeft uitgezien en het zou nauwelijks in het museum gepast hebben. Het is maar liefst zeven meter lang en hangt in een van de lounges van de ‘Amsterdam’, het nieuwe cruiseschip van de Holland-America Lijn.

Vakantie
Burgemeester Chris Arlman, die met al zijn wethouders aanwezig was en zich bescheiden op de achtergrond hield – “Ik ben eigenlijk met vakantie” – vertelde mij het jammer te vinden dat de Friezen zelfs nu nog weinig belangstelling voor Sterkenburg tonen. “Dat komt waarschijnlijk omdat zij Harlingen niet echt als een Friese stad beschouwen”, grapte hij. Een van de omstanders kon het niet nalaten erop te wijzen dat dit deels de schuld van de Harlingers zelf is. “Die kijken teveel de andere kant op, over de Afsluitdijk, naar Holland’.

Het is een eeuwenoude discussie tussen de Friezen en de Hollanders, die de sfeer op de receptie in de fraaie historische tuin van het museum op een ongekend mooie herfstdag evenwel niet kon bederven.

Leeuwarder Courant 26-10-2001 Eenderde zee,Tweederde lucht

Onbekend in Harlingen, maar befaamd in het Verre Oosten. Maritiem schilder Peter J. Sterkenburg was een apart geval. Hij weigerde zichzelf een ‘kunstschilder’ te noemen. Dat vond hij maar flauwekul. Sterkenburg schilderde op aanvraag. Zijn gedetailleerde, zeer realistische werken van schepen en wereldzeeën sloegen aan in de Aziatische zakenwereld. De geboren Harlinger overleed vorig jaar in Zurich.

Het Hannemahuis wijdt nu een tentoonstelling aan zijn maritieme schilderwerk.

Keerde Sterkenburg naar binnen, dan wist niemand waar zijn gedachten hem naartoe voerden. Dan zat hij in zijn woonkamer, vlak achter de dijk bij Zurich, draaide hij zijn zoveelste zware shagje en zweeg. Grote kans dat in zijn hoofd beelden rondspookten van een sleepboot in aantocht, van een schip in nood, van een garnalenkotter voor de Engelse kust of, misschien, van een emmerbaggermolen. Femke, de zus van de vorig jaar overleden schilder Peter J. Sterkenburg (1955-2000), moet vandaag de dag nog steeds gissen naar de diepste zielenroerselen van haar broer. “Een aparte knakker”, noemt ze de zwijgzame man die wel een reus leek, zo groot was hij. Sterkenburg werd 44 jaar. Men vond hem op eerste paasdag in zijn dijkhuisje: overleden door een hartstilstand, temidden van zijn beste vrienden: zijn maritieme boeken en zijn schilderingen. In zijn leven maakte Sterkenburg, een geboren Harlinger, meer dan duizend schilderijen van schepen, zeeën en golven. Een eindeloze reeks masten, kabels, vrachten, stoompijpen, zeilen en boegen bleef alsmaar uit zijn kwast stromen.
In museum Het Hannemahuis worden tot het einde van deze maand bijna vijftig schilderijen en zeven schetsen van Sterkenburgs hand getoond. De expositie werd op 16 oktober geopend door minister van economische zaken Annemarie Jorritsma. Het is voor de eerste keer dat het werk van de eigenzinnige kunstenaar (zijn hele leven lang in spijkerbroek, wit T-shirt, geitenwollen sokken en sandalen gekleed) in zijn geboortestad wordt getoond. Wrang? Zijn zus Femke schudt haar hoofd. “Daar heeft hij nooit mee gezeten. Hij bleef gewoon schilderen. Daar ging het hem om. En hij verkocht prima hoor, daar niet van.”

Want zo volslagen onbekend als Sterkenburg in Nederland was, zo beroemd was hij in Azië. In Maleisische en Chinese kranten prijkte zijn foto in kunstbijlagen en stonden journalisten in de rij om de ‘famous painter from the Dutch seaport town called Harlingen’ te interviewen. En al stond Sterkenburg bekend als een bescheiden, ietwat publiciteitsschuwe man, toch werd na zijn dood een dikke map met Aziatische recensies, krantenartikelen en foto’s gevonden. Stiekem moet de schuwe schilder van al die aandacht, bewondering en erkenning hebben genoten, ook al was het zo ver van huis.
In het Hannemahuis prijken de schilderingen van boten, golven en zeeën in verschillende zalen. Intussen klinkt in de verte het vertreksein van de veerboot de ‘Midsland’. Even verderop schommelen Urker viskotters op de golfjes in de visserijhaven. Een beetje ‘ouwe seun’ moet zich aan de vele maritieme afbeeldingen van hun oud-stadsgenoot kunnen verlekkeren.
De werken - gehuld in imponerende, met goud vergulde lijsten – ademen een sfeer van vergane glorie. Nederland in de Gouden Eeuw: VOC-schepen voor Aziatische kusten, vissersschepen in woeste stormen op de Noordzee en Hollandse theeklippers op de Stille Oceaan. Het is voorbij. Zo wordt er niet meer gevaren. Maar in het hoofd van Sterkenburg zijn de schepen nooit afgemeerd of tot wrakhout vergaan. De schilder voelde zich als een vis in het water in de zeventiende en achttiende eeuw. Hij wist de romantisch-realistische stijl uit die tijd perfect te kopiëren. En, warempel, dat verkocht nog ook!
Via contactpersoon Ton van der Werf, indertijd directeur van de KLM in Hong Kong raakte het werk van Sterkenburg internationaal bekend in de Aziatische vestigingen van Smit Tak en de KLM. De maritieme schilderingen vonden gretig aftrek bij de grote bedrijven.
Het was de perfecte “Holland-promotion”geschikt voor zowel nostalgische Nederlanders als voor nieuwsgierige Aziatische zakenpartners. De Friese schilder kwam in een opgemaakt bedje terecht en mocht vanaf dat moment regelmatig naar het Verre Oosten afreizen om nieuwe inspiratie op te doen.
“Sterkenburg was technisch heel goed, maar het is geen zeer verheven kunst”’ zegt conservator zegt Hugo ter Avest van het Hannemahuis terwijl hij voor het schilderij ‘Gevangen in het ijs’ halt houdt. Op het doek prijkt een walvisvaarder die in het ijs van de Noord- of Zuidpool is vastgelopen. De schilder maakte de afbeelding op aanvraag van een ‘klant’ die een postzegel had met een mooi plaatje erop. Ter Avest: “hij was een broodschilder. In de gevestigde kunstwereld is dat natuurlijk not-done.”
Sterkenburg wist dondersgoed dat hij een commercieel schilder was. Dat vond hij geen enkel probleem, wars als hij was van ‘artistiek gedoe’. “Ik verkoop liever dan dat ik beroemd ben.” Impressionisme? Daar moest hij weinig van hebben. Boven alles “moest het kloppen.” Een ontwapenende stellingname.
Daarom maakte de schilder zijn opleiding op de Academie Ubbo Emmius in Leeuwarden ook niet af. Dat gedoe met moderne kunst, daar moest de Telegraaflezende, autominnende en sigarenrokende Sterkenburg niets van hebben.

“Die Academie was totale flauwekul”, zei hij later tegen bekenden. De formule van Sterkenburg was simpel: de details van de schepen moesten juist zijn. En dan: een-derde zee, twee-derde lucht.
De leukste, meest interessante schilderijen laten echter juist geen oude VOC-schepen zien, maar tonen de moderne Star Ferries van Hongkong of een Chinees vrachtschip bij de luchthaven Kai Tak waar wolkenkrabbers naar de hemel reiken. De romantische, bijna sentimentele, maritieme passie wordt in deze hedendaagse schilderingen van Sterkenburg gekoppeld aan het moderne leven. Dat overtuigt en werkt verfrissend. De oude vertrouwde formule van ‘een-derde zee, twee-derde lucht’ wordt nieuw leven ingeblazen.
KIRSTEN VAN SANTEN

De tentoonstelling in het Hannemahuis aan de Voorstraat in Harlingen, is nog tot en met 24 november te zien. Bij de expositie hoort een catalogus ‘Met de zee verbonden’ van Henri van der Zee en Ton van der Werf met foto’s van Gert Fopma. Een uitgave van de Stichting Maritieme Schilderijen Peter J. Sterkenburg. f 69,95.

De Blauwe Wimpel 19 -11-2001

Op 19 november 2001 is er in De Blauwe Wimpel een artikel verschenen over Peter j Sterkenburg.
Download hier het artikel.

Bijzonder zeegezicht van Sterkenburg. Artikel In Friesland Uit, nov/dec 2001

De Friese kunstschilder Peter J. Sterkenburg is zonder twijfel één van de meest vooraanstaande maritieme schilders van de 20e eeuw. Hij overleed vorig jaar op slechts 44-jarige leeftijd. De kunstenaar, die in Zurich bij Harlingen woonde, was in de laatste jaren van zijn leven zo succesvol dat al zijn schilderijen al verkocht waren voor hij ze voltooid had.
Die waardering deed hem goed, maar hij schuwde publiciteit en gaf er de voorkeur aan op de achtergrond te blijven. Tot en met 16 november is in gemeentemuseum 't Hannemahuis in Harlingen een expositie te zien van het werk van Peter Sterkenburg. Op deze expositie zijn zo'n vijftig werken van zijn hand bij elkaar gebracht. Ter gelegenheid hiervan is er ook een boek uitgegeven met daarin een biografie en meer dan honderd kleurenafbeeldingen van zijn werk. In 't Hannernahuîs is verder een verzameling tegelwerk, zilver, de Vestdijkkamer en een aantal scheepsmodellen en - schilderijen te zien.
Geopend: maandag tot en met vrijdag van 13.30-17 uur.

Harlinger Courant 16-01-2004

Op 16 januari 2004 is er in de Harlinger Courant een artikel verschenen over Peter j Sterkenburg.

Schepen die achter de horizon verdwijnen zie je niet meer, maar ze zijn er nog wel.

Door Jan Houter
Vlieland- Deze woorden sprak Ton van der Werf toen hij de maritieme schilder Peter J Sterkenburg bij diens begrafenis herdacht. Toepasselijke woorden, treffende woorden voor een geweldig getalenteerde kunstschilder die plotseling, veel te jong, op 44-jarige leeftijd, dood in zijn woning in het Friese Zurich werd aangetroffen. Dat gebeurde op 23 april 2000.
Een schilder die dankzij Ton en Marga van der Werf volledig doorbrak in het verre oosten. Hij, Ton van der Werf, nu oud directeur van de KLM in Hongkong, had vanaf het eerste begin dat hij werk zag van Peter, de stellige overtuiging dat hier groot talent tot een groot kunstenaar werd. Samen met zijn echtgenote heeft hij in 1990 veel overredingskracht moeten gebruiken om de bescheiden Fries naar Hongkong te halen. Het lukte en in tien jaar tijd groeide de naam van Peter Sterkenburg uit tot de rij der hele groten. En terecht!
Als ik in de hotels Anna Casparii en “Zeezicht” in Harlingen verblijf, dan kijk ik altijd met grote bewondering naar de doeken. De persoon die de olieverven gemaakt had, interesseerde mij in eerste instantie allerminst. Ik vond ze gewoon mooi. Vooral die van de `kleine “Vlieland” in het ijs voor Harlingen. Tijdens de strenge winterperiode van februari 1942 kwam het schip vast te zitten en gingen de passagiers lopend over het ijs van boord. Ik vroeg de voormalige eigenaar van “Anna Casparii”, Tjerk Zandstra, of hij het doek uit zijn verzameling wilde verkopen. Uiteraard was zijn antwoord NEE. André Postma van hotel “Zeezicht” heeft ook al zo’n mooie collectie in zijn bedrijf hangen. In het fraaie boekwerk “Met de zee verbonden” in 2001 geschreven in opdracht voor de “Stichting Maritieme Schilderijen Peter J Sterkenburg” door Henri van der Zee en Ton van der Werf en voorzien van uitstekend fotowerk door Gert Fopma, staat o.a. te lezen: “In de restaurants van Anna Casparii hangt, net in hotel “Zeezicht” een groot aantal schilderijen waarmee de schilder dikwijls voor zijn maaltijden betaalde”. Deze hotelhouders zullen nu met grote voldoening terugdenken aan het feit dat Peter Sterkenburg met hen de deal maakte om voor het gemak bij hen lekker te kunnen eten een schilderij te maken in plaats van geleidelijk af te rekenen. Beide vertelde mij dan met gepaste trots over de realistische doeken die zij hebben hangen. Zij waren blij met de doeken, maar beseften toen ook nog niet dat de naam van Peter Sterkenburg zo groot en bijzonder zou worden.
Vakanties op Vlieland
Op Vlieland leerde ik de zuster van Peter Sterkenburg kennen. Femke, echtgenote van Huub van Batum. Ze was op Vlieland met vakantie en toen in een toevallig gesprek naar voren kwam dat zij de zuster van de door mij zo gewaardeerde schilder was, heb ik haar gevraagd of ik voor het Vlieland Magazine een verhaal over hem mocht schrijven en hier is het resultaat.
Peter Sterkenburg werd op 18 december 1955 in Harlingen geboren. Zijn vader, Joost Joshua, was zeeman. Meerdere malen verbleef de familie op Vlieland met vakantie. Peter stond bekend als een ondeugend knaapje. Een steeds terugkerende anekdote van de familie “Na een uitputtende dag met Peter en zijn zus Tanja, tijdens een vakantie op Vlieland, lagen beide eindelijk in bed en kon moeder Ans eens even rustig een glaasje tot zich nemen. Spoedig zag ze echter dat voorbijgangers op straat lachend naar boven keken. Ze rende de trap op om te zien wat er aan de hand was en ontdekte dat Peter druk bezig was de zoveelste tube tandpasta uit te knijpen in de richting van het geamuseerde publiek”. Toen moest hij al het juiste gevoel gekregen hebben om met tubes om te gaan. In 1962 besloot vader Joost om de zee vaarwel te zeggen en trok met het gezin naar Haamstede in Zeeland, waar vader de leiding kreeg over het hotel “De Witte van Haamstede”. Dat duurde echter een paar jaar. Het gezin wilde zich weer in het noorden vestigen, maar toen overleed vader op nog maar 36-jarige leeftijd. Moeder en kinderen gingen daarna in Franeker wonen. Op Vlieland werd weer regelmatig vakantie gehouden, nu in het eigen tenthuisje “Grietje”. Op een dag was er een wedstrijd zandfiguren maken uitgeschreven. Peter was wild enthousiast en meldde zich onmiddellijk. Met de hulp van de andere kinderen maakte hij een prachtige sfinx, waarmee hij de eerste prijs won. De prijs , een kartonnetje limonade, was echter een enorme afknapper.

Het begin.
Later viel hij op met tekenen op school, maar Peter wist niet goed wat hij wilde gaan doen. Hij vervulde zijn dienstplicht bij het 47e Pantser Infanterie Bataljon te Havelte. Zijn talent bleef zijn officieren niet onopgemerkt. Bijna uit wanhoop, omdat ze niet goed wisten wat ze moesten beginnen met deze rekruut, gaven ze hem enige schilderopdrachten. Zo werd hij tot nu toe de eerste en enige bataljon schilder. Hij schilderde legerscènes op de muren van een officiersmess en ontwierp een wapenschild voor zijn kazerne in Havelte, de Menno van Coehoorn. Na zijn diensttijd werd de studie aan de Academie Ubbo Emmius in Leeuwarden een flop. Hij zag na enige tijd die studie helemaal niet zitten. Hij vond het allemaal flauwekul. Hij besloot zichzelf te ontwikkelen en zijn eigen stijl uit te vogelen. Zoals het vele kunstenaars in den beginne vergaat, er moest brood op de plank komen, dus eerst maar seriewerk, kippen schilderen. Ze gingen als zoete broodjes voor een paar tientjes van de hand. Langzamerhand kwamen er ook bescheiden opdrachten. Het bovengenoemde boek geeft alles over de korte maar grote carrière van Peter weer. Ik zal daar verder niet over uitweiden. Naast Ton en Marga van der Werf is ook kunsthandelaar Aard Koster van groot belang geweest voor de ontwikkeling van Peter. Hij zag Peter helemaal zitten. In mei 1985 besloot Koster voor de eerste maal een echte tentoonstelling over het werk van Peter te organiseren in zijn kunstgalerie in Schoorl. Van de 40 doeken werden er 35 verkocht! Voor het eerst had Peter het gevoel in goede handen te zijn. “Zo’n kunstenaar vind ik nooit meer”.

Tegenslagen.
Een reeks van tegenslagen zou de familie einde twintigste eeuw treffen. In 1998 overleed Peters tweede vader, Johan van Drooge. Op 19 januari 2000 overleed, al even plotseling, na een hartaanval op 41-jarige leeftijd de broer van Peter, Rob. Een paar maanden later, 23 april 2000, vond zwager Huub Peter levenloos aan in zijn woning onderaan de dijk in Zurich. Door verdriet overmand stierf een dag later, 24 april, op 72-jarige leeftijd, moeder Ans.
In 2001 was er in het museum “Het Hannemahuis” in Harlingen een expositie, gewijd aan het werk van deze bijzonder getalenteerde schilder. Een expositie die aangaf wat een diversiteit aan schilderijen hij heeft gemaakt. Werken die in nog geen tien jaar tijd over de gehele wereld werden verspreid. Naast een man zoals o.a. Donald Trump hebben de Holland America Lijn, Smit International en de Stichting Maritiem Erfgoed zijn werk erkend en één of meerdere “Sterkenburgs” aangekocht. Hij was de laatste jaren van zijn leven zo succesvol dat zijn schilderijen al verkocht waren voordat hij ze klaar had. Op een lijstje aan zijn kastdeur stonden de speciale opdrachten die hij ooit nog eens had moeten maken. Peter Sterkenburg is zonder twijfel één van de voornaamste Nederlandse maritieme schilders van de twintigste eeuw geworden. Zij die werk van deze bescheiden kunstenaar hebben hangen zijn gelukkige bezitters.

Weer een schilderij ontdekt.
Na het lezen van een verhaal over Peter Sterkenburg in het tijdschrift Vlieland Magazine nr. 3 van 2002 reageerde enige tijd geleden de oud-Vlielander Joop Matser, sinds kort wonende in Doorwerth. Hij meldde dat hij samen met zijn echtgenote Tine, na het lezen van het verhaal, nieuwsgierig naar een schilderij dat in de gang hing, waren gelopen en tot hun stomme verbazing en geluk ontdekten dat ze een echte Sterkenburg aan de wand hadden hangen. Het doek hebben ze enige jaren geleden in Den Haag gekocht. De betreffende galeriehouder had de Matsers weten over te halen het doek te kopen. Omdat het achteraf niet helemaal paste in de sfeer van de woonkamer werd het doek gedegradeerd naar de gang. Nu siert het weer de woonkamer van de familie. Het doek is 48 cm breed en 38 cm hoog en deze melding zal zeker ook voor de “Stichting Maritieme Schilderijen Peter J Sterkenburg” een welkom bericht zijn. Wie heeft er nog meer een tot nu toe onbekend schilderij van Peter Sterkenburg hangen? Gelieve contact op te nemen met Jan Houter, tel.0562-451920.
Noot: Het boek “Met de zee verbonden” is Nederlandstalig uitverkocht. Liefhebbers kunnen nog wel Engelstalige exemplaren kopen. Zeker de moeite waard! Het adres van de Stichting luidt: H Potma, Het Hoochhout 5 8801PE Franeker. Het boek kost 35 Euro.

Met dank aan de Harlinger Courant.

From Omaha to the Scheldt 01-04-2004

De auteur, professor John Forfar, MC, FRSE, (1916-2013) was de medische officier van de 47 Royal Marine Commando en in dit boek beschrijft hij de korte geschiedenis van deze legereenheid. Het verhaal is gebaseerd op de herinneringen van hemzelf en de weinige overlevenden van de felle gevechten aan de kusten van Frankrijk, België en Nederland.

Voor de omslag van het boek werd een schilderij van Peter Sterkenburg gebruikt dat de landing van de geallieerden op Walcheren in 1944 voorstelt.

Tentoonstelling werk Peter Sterkenburg in Westfries museum. Harlinger Courant 29-06-2004

HOORN -Gisteravond is in het West¬fries museum in Hoorn een speciale tentoonstelling geopend van de in 2000 op 44-jarige leeftijd overleden maritieme schilder Peter J. Sterkenburg. Ruim twintig doeken uit veelal particulier bezit zijn in dit fraaie museumgebouw bijeengebracht.

Onder zeer grote belangstelling verrichte de viceadmiraal b.d. jonkheer H. van Foreest de officiële opening.

Als lid van het bestuur van KNRM prees hij het fantastische werk van deze voor velen toch nog onbekende schilder en wees hij met trots op het feit dat er in het kantoor van de directeur van deze reddingmaatschappij ook een groot doek van Sterkenburg hangt. De voorzitter van de Stichting Maritieme schilderijen Peter J. Sterkenburg, gaf een uiteenzetting over het leven van Peter en wat de Stichting zoal doet.

Dit is de tweede tentoonstelling van werk van de veel te vroeg overleden kunstschilder. In 2001 was de eerste in het Hannemahuis in Harlingen. Die tentoonstelling was een daverend succes. Met deze tweede tentoonstelling in Hoorn, waar ook ‘nieuw’ werk van Peter valt te bewonderen, zal het zeker niet blijven. De tentoonstelling, waar ook historische scheepsmodellen van Ger van Beilen uit Schagen zijn te bewonderen, duurt tot 1 oktober.

Wieringermeerbode 20-07-2004 ‘Met de zee verbonden’ In Westfries Museum

Hoorn – De kunstenaar Peter Sterkenburg is zonder twijfel één van de belangrijkste maritieme schilders van de twintigste eeuw. Hij was ‘Met de zee verbonden’, zoals de titel luidt van de tentoonstelling in het Westfries Museum in Hoorn, die te bezichtigen is tot en met 29 augustus.

‘Alsof de golven leefden, de wolken bewogen en de wind de zeilen bolde..’ zo beschreef een bewonderaar van de Friese maritieme schilder Peter J. Sterkenburg (1955-2000) het werk van deze begaafde kunstenaar die vier jaar geleden op jonge leeftijd overleed.
Het bijzondere van Sterkenburg is inderdaad de realistische manier waarop hij zee en lucht schilderde. Het werk van de kunstenaar was tijdens de laatste jaren van zijn leven al zo geliefd dat een kastdeur in zijn atelier bezaaid was met briefjes waarop opdrachten stonden voor schilderijen die hij ooit nog eens had moeten maken. Zijn schilderijen oogstten Amerika en in het Verre Oosten al jarenlang veel waardering, maar waren in ons land alleen bekend in kleine kring.
Sterkenburg was autodidact. Na de middelbare school waar hij al uitblonk in tekenen, verbleef hij weliswaar een blauwe maandag op de academie in Leeuwarden, maar omdat daar de abstracte kunst hoog in het vaandel stond, besloot hij het na een les ‘vingerverven’ voor gezien te houden en besloot hij zijn eigen stijl te ontwikkelen. De eerste jaren van zijn loopbaan als schilder waren moeilijk. Hij legde zich toe op een soort seriewerk en produceerde aan de lopende band doekjes met kippen die hij voor een paar tientjes verkocht. Het was volkomen commercieel werk, maar Sterkenburg vertelde later dat hij in die tijd heeft geleerd om met een kwast om te gaan en kleuren te mengen. Een buurman die in kunst handelde, zag wel wat in de jonge man en gaf hem een afbeelding van een schilderij met schepen uit de Gouden Eeuw en verzocht hem iets dergelijks, maar wel in zijn eigen stijl, te maken.
Dat was het begin van Sterkenburgs voorliefde voor schepen, water en lucht en verklaart tevens waarom zijn schilderijen uit zijn zogenaamde ‘bruine’ beginperiode sterk lijken op doeken van illustere zeventiende eeuwse voorgangers als Jan van Gooyen en Ludolph Backhuysen. Een bezoek aan Hongkong, waar hij door de KLM was uitgenodigd voor een solo-tentoonstelling bleek van grote invloed. Binnen twee weken was de tentoonstelling uitverkocht en dit leverde ook nog een zeventien vervolgopdrachten op. Dit werd zijn grote doorbraak.

De opdrachten stroomden binnen met als hoogtepunt een opdracht van VFD, het architectenbureau dat de cruiseschepen van de Holland America Lijn inricht. Dit werk, van maar liefst zeven meter lengte, stelt het IJ voor met VOC-schepen voor Amsterdam. Helaas heeft de kunstenaar het niet af kunnen maken want hij stierf, slechts 44 jaar oud op de dag voor Pasen in 2000.

Het Westfries Museum in Hoorn is te vinden aan de Rode Steen en is open van maandag tot en met vrijdag van 11.00 tot 17.00 uur, zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00 uur.

Peter J. Sterkenburg, maritiem schilder ( 1955-2000). Noordhollands Dagblad maandag 02-08-2004

Met de zee verbonden
HOORN -'Alsof de golven leefden de wolken bewogen en de wind de zeilen bolde… ', zo beschreef een bewonderaar van de Friese maritieme schilder Peter J Sterkenburg (1955-2000) het werk van deze begaafde kunstenaar die vier jaar geleden op jonge leeftijd overleed. Het bijzondere van Sterkenburg is inderdaad de zeer realistische manier waarop hij zee en lucht schilderde. Het werk van de kunstenaar was tijdens de laatste jaren van zijn leven al zo geliefd dat een kastdeur in zijn atelier bezaaid was met briefjes waarop opdrachten stonden voor schilderijen die hij ooit nog eens had moeten maken. Zijn schilderijen oogstten in Amerika en in het Verre Oosten al jarenlang veel waardering, maar waren in ons land alleen bekend in kleine kring.

Peter Sterkenburg was autodidact. Na de middelbare school waar hij al uitblonk in tekenen, verbleef hij weliswaar een blauwe maandag op de academie in Leeuwarden, maar omdat daar de abstracte kunst hoog in het vaandel stond, besloot hij het na een les 'vingerverven' voor gezien te houden en besloot hij zijn eigen stijl te ontwikkelen. De eerste jaren van zijn loopbaan als schilder waren moeilijk. Hij legde zich toe op een soort seriewerk en produceerde aan de lopende band doekjes met kippen die hij voor een paar tientjes verkocht.

Het was volkomen commercieel werk, maar Sterkenburg vertelde later dat hij in die tijd heeft geleerd om met een kwast om te gaan en kleuren te mengen. Een buurman die in kunst handelde, zag wel wat in de jongeman en gaf hem een afbeelding van een schilderij met schepen uit de Gouden Eeuw en verzocht hem iets dergelijks, maar wel in zijn eigen stijl, te maken.

Dat was het begin van Sterkenburgs voorliefde voor schepen, water en lucht en verklaart tevens waarom zijn schilderijen uit zijn zogenaamde 'bruine' beginperiode sterk lijken op doeken van illustere 17e-eeuwse voorgangers als Jan van Gooyen en Ludolph Backhuysen. Alhoewel zijn schilderijen in de loop der jaren wel steeds lichter van toets werden, bleek een bezoek aan Hongkong, waar hij door de KLM was uitgenodigd voor een solo-tentoonstelling, van grote invloed. Daar zag hij licht dat anders was dan in Nederland en hij verwerkte dat in een nieuwe generatie schilderijen die uitblinkt door de bijzondere werking van licht en schaduw.

Die tentoonstelling in Hongkong, die binnen twee weken uitverkocht was, en nog eens zeventien vervolgopdrachten opleverde, werd zijn grote doorbraak. Later volgden nog exposities in Kuala Lumpur, Singapore, Djakarta en Sydney die net zo succesvol waren als in Hongkong en zijn naam begon nu ook in Nederland bekendheid te krijgen.

De opdrachten stroomden binnen met als hoogtepunt een opdracht van VFD, het architectenbureau dat de cruise-schepen van de Hol¬land-America Lijn inricht. Dit werk, van maar liefst zeven meter lengte, stelt het IJ voor met VOC¬-schepen voor Amsterdam. Helaas heeft de kunstenaar het niet af kunnen maken want hij stierf, slechts 44 jaar oud, op de dag van Pasen in 2000.

De kunstenaar Peter Sterkenburg is zonder twijfel één van de belangrijkste maritieme schilders van de 20e eeuw. Hij was 'met de zee verbonden', zoals de titel luidt van de tentoonstelling in het Westfries Museum te Hoorn die deze zomer t/m 29 augustus de veelzijdigheid van de kunstenaar laat zien. Hier is ook voor 29,90 euro het prachtige boek 'Met de zee verbonden' verkrijgbaar, waarin meer dan honderd schilderijen staan. Tevens valt zijn werk te bewonderen op de website www.petersterkenburg.nl.
Westfries Museum, Rode Steen 1, Hoorn. Tel. 0229-280028, Fax 0229-280029, info@wfm.nl. Open: ma. t/m vrij. 11.00-17.00 uur, zat. en zon. 14.00-17.00 uur. Gesloten: maandag 16 augustus (Lappendag).

Harlinger Courant 03-06-2005

ZURICH\HARLINGEN Woensdagmiddag werd door burgemeester TH.R Piersma van Wonseradeel en burgermeester Chris Arlman van Harlingen een bijzondere herinneringsplaquette onthuld aan de Caspar de Roblesdijk te Zurich. Dit in het bijzijn van vele gasten evenals de kunstenares Lia Krol uit het Gelderse Erichem. die het kunstwerk vervaardigde. De plaquette is een herinnering aan de in 2000 overleden Friese Schilder Peter Sterkenburg die hier vanaf 1987 tot zijn overlijden woonachtig was.

Namens het bestuur van de 'Stichting Maritieme Schilderijen Peter J. Sterkenburg' heette voorzitter Ton van der Werf de vele aanwezigen welkom. De stichting werd in 2001 opgericht met het doel het werk van deze helaas veel te jong overleden schilder onder de aan¬dacht van een groot publiek te brengen. De grondlegster was Peters jongste zusje Femke, die vorig jaar ook op jonge leeftijd is overleden. Volgens Van der Werf was Peter Sterkenburg een heel bijzonder talent. "Ik durf te voorspellen dat hij de beste maritieme kunstenaar van Nederland in de 20ste eeuw zal worden, zodra zijn bekendheid groter wordt."
Sterkenburg was zelf heel bescheiden en zocht de publiciteit niet op waardoor hij - behalve in maritieme kringen - in eigen land nauwelijks bekend is. Daarentegen worden zijn schilderijen in het buitenland, met name in het Verre Oosten, als zeer bijzonder beschouwd. De activiteiten van de stichting worden bekostigd door de verkoop van o.a. de biografie 'Met de zee verbonden' geschreven door de schrijver Henri van der Zee. Hij is woonachtig in Londen en speciaal voor deze gelegenheid overgekomen. Verder staan in de uitgave over Peter Sterkenburg zijn schilderijen met als laatste aanvulling de prachtige afbeelding met het gezicht op Harlingen die binnenkort op de website www.petersterkenburg.nl te zien zal zijn.

De zee
Op 19 december 1955 zag Peter Sterkenburg het levenslicht in Harlingen, waarbij de zee hem altijd heeft aangetrokken. Wellicht had dit te maken met het beroep van zijn vader die officier op de koopvaardij was. Het gezin Sterkenburg bestond naast vader, moeder en Peter nog uit de dochters Tanja en Femke. Later toen vader ontslag had genomen bij de koopvaardij verhuisde het gezin naar Zeeland waar vader een baan kreeg in een hotel te Haamstede.
Helaas stierf hij op 36-jarige leeftijd en besloot Peters moeder naar Friesland terug te keren. Zij vestigden zich in Franeker. Later op 12-jarige leeftijd ging Peter naar de Rijksscholengemeenschap Simon Vestdijk in Harlingen. Zijn gave voor tekenen werd steeds duidelijker. Na zijn militaire dienst besloot hij een opleiding te gaan volgen op de Aca¬demie Ubbo Emmius in Leeuwarden. Aangezien de leraren alleen geïnteresseerd waren in moderne kunst voelde hij zich hier niet thuis en ging van school. Om toch wat te gaan verdienen schilderde hij een collectie met kippen als afbeelding, die bij het publiek gretig aftrek vonden.
In de jaren tachtig ging hij naar Zurich en betrok de woning op de Caspar de Roblesdijk waar ook zijn atelier was. Door zijn verbondenheid met de zee waren zeegezichten favoriete onderwer¬pen voor hem. In 1998 begonnen opdrachten te komen uit Nederland, in het buitenland had hij al veel succes . Helaas overleed Peter Sterkenburg op 19 januari 2000 plotseling aan de gevolgen van een hartaanval. Hij mocht maar 44 jaar worden. Ook zijn moeder overleed enkele dagen later op 72-jarige leeftijd.

De onthulde gedenkplaat heeft de tekst: "Hier woonde en werkte maritiem kunstschilder Peter J. Sterkenburg van 1987 tot 2000." Verder is het gezicht van Peter Sterkenburg duidelijk afgebeeld met daarbij vogels, een bootje en golven.

In This Hour 01-01-2006

Roman geschreven door Rudolf van Reest (pseudoniem van K.C. van Spronsen) over de tweede wereldoorlog, de landing van de geallieerden op Walcheren en de watersnoodramp van 1953. Voor de omslag van deze Engelse vertaling van de Nederlandse roman (In This Hour) werd gekozen voor een schilderij van Peter Sterkenburg, voorstellende de landing op Walcheren in 1944.Roman geschreven door Rudolf van Reest (pseudoniem van K.C. van Spronsen) over de tweede wereldoorlog, de landing van de geallieerden op Walcheren en de watersnoodramp van 1953. Voor de omslag van deze Engelse vertaling van de Nederlandse roman (In This Hour) werd gekozen voor een schilderij van Peter Sterkenburg, voorstellende de landing op Walcheren in 1944.

Vastwerken december 2010

In Vastwerken (Officieel orgaan van de AVOM Algemene Vereniging Oud-personeel van de Koninklijke Marine) van december 2010 is een uitgebreid artikel te lezen over Peter J Sterkenburg.

Download hier het artikel.

'Met de zee verbonden, Peter J. Sterkenburg' 10-01-2011

In SdZ 20I I.IO vertelde kunstenaar Gert Jan Veenstra uit Offingawier bij het Sneekermeer dat hij geïnspireerd was geraakt door zijn vriend Peter Sterkenburg uit het Friese Zurich. Door Sterkenburg koos Gert Jan ervoor om beroepskunstenaar te worden. Sterkenburg overleed veel te vroeg, maar verdient als maritieme schilder nog altijd alle aandacht. In 2001, ruim een jaar na het overlijden van de schilder, kwam er een prachtig boek uit over het leven en werk van Peter met de titel: 'Met de zee verbonden 'Peter J. Sterkenburg. Gelukkig voor de liefhebber is dit boek nog steeds te krijgen, maar laten we bij het begin beginnen. Peter werd in december 1955 geboren in Harlingen. Hier groeide hij zijn eerste zeven levensjaren op totdat zijn vader, die zeeman was, aan de wal kwam en het gezin naar Haamstede verhuisde. Het was hier voor de kinderen Sterken burg bijkans nog beter toeven. In de bossen en de duinen hadden zij de tijd van hun leven. Het geluk duurde echter maar kort, want na enkele jaren stierf vader Sterkenburg op 36-jarige leeftijd plotseling aan een hartaanval. Moeder keerde met drie kinderen terug naar het Noorden en Franeker werd hun nieuwe woonplaats. Peter was erg op zichzelf, een verwoed verzamelaar en tekende veel. Op school waren er maar een paar vakken waarin hij uitblonk, dat waren maatschappijleer, geschiedenis en tekenen. Verder ontwikkelde hij een talent voor handel in munten en auto's. Niets wees er toen nog op dat Peter een gevierd maritiem schilder zou worden. In militaire dienst werd hij ingeschakeld als er iets te schilderen viel. In die tijd besloot hij ook iets te gaan doen in de kunst. Na zijn diensttijd schreef hij zich in bij de academie in Leeuwarden. Dit werd een deceptie voor hem, want daar werd alleen nog maar geëxperimenteerd met moderne kunst en Peter wilde zich juist verdiepen in de klassieke kunst. Peter besloot broodschilder te worden. Hij schilderde twee schilderijtjes per dag die hij voor een paar tientjes verkocht. Dit werk maakte dat hij beter leerde schilderen en verstand van verf, kleuren en doeken kreeg. Bovendien kwamen langzamerhand de opdrachtjes binnen.

Vanuit zijn afkomst had hij affiniteit met de scheepvaart en zodoende legde hij zich meer en meer toe op het schilderen van maritieme objecten. Tijdens een van zijn eerste grote exposities, die speciaal voor hem was georganiseerd door Kunsthandel Koster in Schoorl, werden 35 van de 40 doeken verkocht voor mooie prijzen. Ook daarna bleef hij werk maken voor Koster, ongeveer veertig doeken per jaar. Daarnaast bestudeerde hij werken van oude meesters waar hij affiniteit mee had; de Engelse Montague Dawson, Willem van der Velde en Willem van Mesdag waren zijn favorieten. Zijn ster was rijzende, want ondanks de goede prijzen die hij maakte, bleef de vraag naar zijn doeken groot. Het fraai geïllustreerde boek, waar we over spraken, beschrijft alle ups en downs in het leven van Peter. Vooral aan de zeeën is te zien dat Peter de oude meesters bestudeerde. Toch is ieder werk een echte Sterkenburg, herkenbaar aan een eigen inzicht en een eigen kleurenpalet.

Zeeschilder

Veder weet schrijver dezes uit eigen ervaring dat hij hoge eisen stelde aan zijn materiaal. Een leverancier van schilderslinnen en spieramen, Henk Lever uit Zuid-Holland, zei altijd tegen mij: `je bent net zo lastig als Peter Sterkenburg uit Zurich, ergens in Friesland”. `Hij wil ook altijd speciaal linnen`. Om eraan toe te voegen: `Maar hij doet het wel erg goed`. En vervolgens vertelde hij over de successen van Peter. In het boek staat beschreven dat Peter in 1992 contact kreeg met Ton van der Werf van de KLM. Het resulteerde in een solo-expositie in Hong Kong. De expositie werd een groot succes, omdat de eerste twee weken al twintig schilderijen werden verkocht. Het aantal opdrachten, van mensen die vaak meer schilderijen van Peter wilde hebben, groeide. In die tijd gaat hij geen opdracht uit de weg. In het boek staan havengezichten en oorlogstaferelen, maar daar tussendoor steeds weer prachtige schilderijen uit Nederlands maritieme verleden. Schepen uit zijn omgeving zoals garnalenvissers, tjalken en botters waren een geliefd object. Walvisvaarders en trotse koopvaarders uit het verleden, op vaak grote doeken, verraden zijn interesse in de geschiedenis. Zo`n immens groot doek zou ook Peters laatste worden. Als in een dramatisch slottoneel kreeg Sterkenburg in 1999 een opdracht om voor de Holland America Line een groot schilderij te maken voor de Amsterdam, een nieuw te bouwen cruiseschip dat in 2000 te water zou worden gelaten. Dit schilderij op een aluminium ondergrond van 110cm hoogte en maar liefst 7 meter lengte, zou in een van de lounges komen hangen. Het moest een vlootschouw in de 17e eeuw voorstellen. De HAL betaalde voor deze opdracht honderdduizend gulden. Peter zou negen maanden de tijd krijgen voor dit grote werk. Het werd een geweldige klus waarvoor Peter een andere ruimte moest huren. Van de Harlingse groothandelaar in visaas, Johan Pollema, huurde hij het gebouwtje dat in Zurich tijdens de aanleg van de afsluitdijk had gediend als kerkje voor de arbeiders. Peter richtte het in als atelier en ging aan de slag. Naasten van Peter weten zeker dat onder andere deze opdracht een doorbraak in zijn carrière zou beteken. Maar zij merkten ook aan hem dat hij veel stress had van zijn grote opdracht. De angst de deadline niet te halen drukte zwaar op hem. Nadat hij zes maanden had geschilderd en nog voordat het schilderij gereed was, overleed de kunstenaar. Het schilderij werd uiteindelijk afgemaakt dooreen restaurateur, maar het is misschien toch wel een van Peters topwerken. Na zijn dood in 2001 werd de Stichting Maritieme Schilderijen Peter J Sterkenburg opgericht. Een stichting met als doel om deze, om helaas te jong overleden, Friese maritieme kunstenaar bij een groot publiek onder de aandacht te brengen. Dit wordt onder meer gedaan door assistentie bij het organiseren van tentoonstellingen, het maken van publiciteit en het geven van informatie en interviews. Peter heeft een schitterend oeuvre achter nagelaten. Een groot gedeelte daarvan kunnen we zien in het prachtige boek dat is geschreven door Henri van der Zee en Ton van der Werf en is uitgegeven door eerder genoemde stichting. Het boek heeft een harde (gelamineerde) kaft en bevat, naast een biografie van de kunstenaar, meer dan honderd afbeeldingen in kleur. De afmetingen van het boek zijn 31.5x24.5cm. Er is ook een Engels uitgave verkrijgbaar. De prijs bedraagt € 34,50.

Willem Eerland

Lichtjes in je ogen. Oorspronkelijk gepubliceerd: 21 oktober 2011

Een serie van zestien kerstverhalen geschreven door Nederlandse auteurs. Op de omslag van deze paperback staat het ‘Winterlandschap’ dat Peter Sterkenburg in 1988 schilderde als geschenk voor de toenmalige ijsmeester van het dorp Zurich in Friesland waar de kunstenaar destijds woonde en werkte.

"As if the waves were alive, the clouds moved and the wind swept the sails ...."

Copyright Stichting Maritieme schilderijen Peter J. Sterkenburg2019 Privacyverklaring
Aangeboden door FRLreclame